Alkoholizm to choroba, która dotyka nie tylko osobę uzależnioną, ale również jej najbliższych. Gdy nałóg wymyka się spod kontroli, często jedynym ratunkiem staje się profesjonalne leczenie odwykowe. Rodziny osób uzależnionych oraz sami uzależnieni często zadają sobie pytania: jak właściwie przebiega terapia alkoholowa, jakie daje efekty i z jakimi trudnościami trzeba się liczyć? Poniższy artykuł oferuje wyczerpujące informacje na temat alkoholizmu jako choroby oraz skutecznych metod jego leczenia, ze szczególnym uwzględnieniem terapii stacjonarnej (zamkniętej) w specjalistycznych ośrodkach. W drugiej części szczegółowo przedstawiamy ofertę prywatnego Ośrodka Terapii „7 Uczuć”, opisując jego podejście terapeutyczne, stosowane metody, warunki pobytu, kadrę oraz filozofię pracy z osobami uzależnionymi i ich bliskimi.

Alkoholizm jako choroba

Alkoholizm, nazywany także chorobą alkoholową, jest przewlekłym zespołem fizycznego i psychicznego uzależnienia od alkoholu. Charakteryzuje się utratą kontroli nad piciem, silnym głodem alkoholowym oraz występowaniem objawów odstawienia po przerwie w spożyciu. W praktyce oznacza to, że osoba uzależniona nie jest w stanie trwale powstrzymać się od picia, mimo że alkohol niszczy jej zdrowie i życie rodzinne. Do typowych oznak rozwijającego się uzależnienia należą:

• Silna potrzeba lub przymus sięgania po alkohol, zwłaszcza w sytuacjach stresu lub napięcia emocjonalnego.
• Trudności w kontrolowaniu ilości i częstotliwości picia, pomimo podejmowanych prób ograniczenia.
• Występowanie objawów odstawiennych po przerwaniu picia (drżenie rąk, nadmierna potliwość, nudności, bezsenność, rozdrażnienie).
• Zwiększona tolerancja na alkohol – konieczność picia większych dawek, aby osiągnąć ten sam efekt.
• Zaniedbywanie obowiązków rodzinnych, zawodowych i dotychczasowych zainteresowań z powodu nadużywania alkoholu.
• Kontynuowanie picia mimo świadomości poważnych konsekwencji zdrowotnych (np. uszkodzenie wątroby) czy społecznych (konflikty, utrata pracy).
• Picie w ukryciu lub w samotności oraz odczuwanie wstydu czy poczucia winy z powodu swojego picia.

Nieleczony alkoholizm prowadzi do poważnych skutków zdrowotnych. Regularne nadużywanie alkoholu uszkadza wiele narządów – najbardziej znane jest ryzyko marskości wątroby, ale równie groźne są choroby serca (np. kardiomiopatia alkoholowa), nadciśnienie, zapalenie trzustki czy zmiany w mózgu powodujące zaburzenia pamięci i koncentracji. Układ nerwowy osoby uzależnionej cierpi również wskutek niedoborów witamin (np. B1), co może powodować neuropatie. Równocześnie często rozwijają się problemy natury psychicznej: depresja, zaburzenia lękowe, bezsenność lub stany otępienne. Alkohol, choć początkowo używany by poprawić nastrój czy zmniejszyć stres, z czasem paradoksalnie nasila problemy emocjonalne.

W sferze społecznej konsekwencje są równie dotkliwe. Alkoholizm destrukcyjnie wpływa na życie rodzinne i zawodowe – prowadzi do częstych awantur domowych, rozpadu więzi, zaniedbywania dzieci, utraty zaufania bliskich. Osoba uzależniona może przestać wywiązywać się ze swoich obowiązków w pracy, co skutkuje utratą zatrudnienia i problemami finansowymi. Często dochodzi też do konfliktów z prawem (np. prowadzenie pojazdów pod wpływem alkoholu). Zarówno chory, jak i jego rodzina, żyją w ciągłym stresie i poczuciu chaosu spowodowanym nieprzewidywalnością zachowania osoby pijącej.

Warto podkreślić, że alkoholizm nie jest wynikiem słabości charakteru, lecz chorobą, która rozwija się stopniowo i podstępnie. Powstaje mechanizm psychicznego przymusu picia i fizycznej zależności, nad którymi chory stopniowo traci kontrolę. Dlatego leczenie uzależnienia od alkoholu wymaga profesjonalnego wsparcia – podobnie jak terapia innych chorób przewlekłych – oraz zaangażowania zarówno pacjenta, jak i jego otoczenia.

Skuteczne metody leczenia alkoholizmu

Choć alkoholizm to choroba przewlekła, z której nie da się „wyleczyć” w sensie powrotu do kontrolowanego picia, możliwe jest trwałe wyjście z nałogu i utrzymanie abstynencji. Kluczem jest podjęcie kompleksowego leczenia, które obejmuje zarówno aspekty fizyczne (odtrucie organizmu), jak i psychologiczne (terapię i zmianę nawyków). Nie istnieje jedna uniwersalna metoda dobra dla wszystkich – program terapii powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta. Zazwyczaj najlepsze efekty przynosi połączenie kilku uzupełniających się form pomocy. Poniżej przedstawiamy najważniejsze elementy skutecznego leczenia uzależnienia od alkoholu:

• Psychoterapia indywidualna – Regularne spotkania pacjenta z psychoterapeutą uzależnień, podczas których omawiane są osobiste przyczyny sięgania po alkohol, emocje towarzyszące nałogowi oraz strategie radzenia sobie z „głodem” alkoholowym. Terapeuta pomaga pacjentowi zrozumieć mechanizmy uzależnienia działające u niego i wspólnie opracować plan koniecznych zmian w życiu. Terapia indywidualna pozwala także dostosować program leczenia do sytuacji konkretnej osoby i skupić się na jej unikalnych problemach, np. nierozwiązanej traumie z przeszłości czy współwystępującej depresji.
• Psychoterapia grupowa – Sesje terapeutyczne odbywające się w grupie pacjentów, prowadzone przez wykwalifikowanego terapeutę. Grupa daje możliwość dzielenia się doświadczeniami z innymi osobami w podobnej sytuacji, co zapewnia wsparcie emocjonalne i poczucie zrozumienia. Uczestnicy uczą się od siebie nawzajem, analizują swoje zachowania i nawroty w bezpiecznym środowisku. Grupa terapeutyczna często odzwierciedla codzienne relacje społeczne, dzięki czemu pacjenci mogą ćwiczyć nowe umiejętności komunikacji, asertywności i radzenia sobie z emocjami w kontaktach z innymi. Wspólna praca w grupie przełamuje poczucie osamotnienia i wstydu, jakie często towarzyszy osobom uzależnionym.
• Praca z rodziną (terapia współuzależnienia) – Skuteczna terapia uzależnień zwykle angażuje również bliskich pacjenta. Członkowie rodziny często cierpią z powodu tzw. współuzależnienia – przystosowania się do życia z chorym w sposób, który paradoksalnie może podtrzymywać problem (np. ukrywanie skutków picia, usprawiedliwianie nałogu, przejmowanie obowiązków za uzależnionego). W ramach terapii rodzinnej bliscy uczą się, jak wspierać osobę uzależnioną nie wyręczając jej, jak stawiać zdrowe granice i jednocześnie zadbać o siebie. Często organizowane są spotkania edukacyjne dla rodzin lub wspólne sesje terapeutyczne, podczas których omawia się trudne emocje i wyzwania, a także odbudowuje wzajemne zaufanie.
• Psychoedukacja – Integralną częścią leczenia jest zdobywanie wiedzy na temat mechanizmów uzależnienia i zdrowienia. Psychoedukacja odbywa się poprzez wykłady, warsztaty lub materiały edukacyjne dla pacjentów (i ich bliskich). Osoby uzależnione dowiadują się m.in. czym jest głód alkoholowy i jak go rozpoznawać, jakie są fazy nawrotu i jak im zapobiegać, w jaki sposób stres i negatywne emocje wpływają na chorobę. Wiedza ta pomaga zrozumieć własne doświadczenia i daje narzędzia do radzenia sobie w trudnych sytuacjach bez sięgania po alkohol.
• Farmakoterapia – W niektórych przypadkach leczenie wspierane jest także lekami. W okresie detoksykacji stosuje się środki uspokajające czy nasenne, aby złagodzić objawy odstawienia. W dalszym etapie terapii lekarz może zalecić leki zmniejszające głód alkoholowy (jak naltrekson czy akamprozat) bądź preparaty wywołujące negatywną reakcję po spożyciu alkoholu (disulfiram), dzięki czemu utrzymanie abstynencji staje się łatwiejsze. Ważne jest także leczenie towarzyszących zaburzeń psychicznych – jeśli pacjent zmaga się np. z depresją czy silnym lękiem, odpowiednie leki (np. przeciwdepresyjne) pomogą ustabilizować jego nastrój, co pośrednio wspiera wytrwanie w trzeźwości.
• Wsparcie po leczeniu (grupy samopomocowe) – Proces zdrowienia nie kończy się wraz z opuszczeniem ośrodka czy zakończeniem programu terapii. Utrzymanie trzeźwości wymaga długotrwałego zaangażowania i wsparcia. Wielu pacjentom pomaga udział w grupach samopomocowych, takich jak Anonimowi Alkoholicy (AA) czy kluby abstynenta, gdzie mogą regularnie spotykać się z innymi trzeźwiejącymi osobami, dzielić wyzwaniami i sukcesami oraz wzmacniać motywację do życia bez alkoholu. Takie grupy działają na zasadzie wzajemnego wsparcia i anonimowości, stanowiąc ważne uzupełnienie profesjonalnej terapii.

Terapia stacjonarna – przebieg leczenia

Wielu osobom uzależnionym skuteczne wyjście z nałogu umożliwia intensywna terapia w trybie stacjonarnym, czyli z pobytem w ośrodku odwykowym. Leczenie zamknięte polega na tym, że pacjent na określony czas całkowicie koncentruje się na zdrowieniu, przebywając przez całą dobę w placówce terapeutycznej – z dala od pokus i stresów życia codziennego. Taka forma jest szczególnie zalecana przy silnym uzależnieniu fizycznym (gdy konieczny jest nadzór medyczny nad odstawieniem) oraz wtedy, gdy dotychczasowe leczenie ambulatoryjne (dochodzące) nie przyniosło trwałych rezultatów.

Struktura dnia i zajęcia terapeutyczne: W ośrodku stacjonarnym dzień pacjenta jest zazwyczaj dokładnie zaplanowany i podporządkowany terapii. Poranek może rozpoczynać się od tzw. społeczności lub mitingu porannego, podczas którego omawiany jest plan dnia i samopoczucie uczestników. W ciągu dnia odbywają się sesje terapeutyczne – zarówno grupowe, jak i indywidualne – a także zajęcia warsztatowe oraz wykłady psychoedukacyjne. Pacjenci uczą się rozpoznawać swoje emocje, pracują nad motywacją do trzeźwości, analizują sytuacje ryzykowne (tzw. „wyzwalacze” głodu alkoholowego) i ćwiczą strategie radzenia sobie z nimi. Między zajęciami przewidziany jest czas na posiłki, odpoczynek oraz aktywność fizyczną czy rekreacyjną (np. spacer, gimnastyka, gry zespołowe), co pomaga przywracać zdrowy rytm dnia i uczy spędzania wolnego czasu bez alkoholu.

Pacjenci mają stały dostęp do pomocy wykwalifikowanej kadry. Terapeuci i opiekunowie są obecni na miejscu, służąc wsparciem nie tylko podczas zaplanowanych zajęć, ale również w trudniejszych momentach poza nimi (np. gdy pojawi się nagły kryzys emocjonalny lub silna chęć napicia się). Taka całodobowa opieka zapewnia poczucie bezpieczeństwa – pacjent nie jest pozostawiony sam sobie z ewentualnym nawrotem głodu czy nagłym spadkiem nastroju. Personel czuwa także nad przestrzeganiem zasad pobytu, motywuje do aktywnego udziału w zajęciach i dba o dyscyplinę dnia codziennego (m.in. regularny sen, posiłki, utrzymanie higieny osobistej).

W trakcie trwania terapii stacjonarnej przewiduje się również elementy pracy z rodziną pacjenta. Niektóre ośrodki (w tym „7 Uczuć”) organizują specjalne spotkania dla bliskich – np. weekendy rodzinne – podczas których krewni uczestników biorą udział w warsztatach edukacyjnych i wspólnych sesjach terapii. Celem jest poprawa komunikacji w rodzinie, wsparcie bliskich w zrozumieniu istoty uzależnienia i przekazanie im narzędzi do dalszej pomocy pacjentowi po jego powrocie do domu. Dzięki temu terapia obejmuje cały system rodzinny, co zwiększa szanse na trwałe utrzymanie pozytywnych zmian.

Leczenie stacjonarne jest zazwyczaj ograniczone w czasie – intensywny program odwykowy trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy, w zależności od placówki i potrzeb pacjenta. Prywatne ośrodki często oferują 4–8-tygodniowe turnusy podstawowe, z możliwością wydłużenia pobytu w razie potrzeby. Istnieją także oddziały terapii długoterminowej, gdzie osoby z nawracającym uzależnieniem spędzają od 6 do 12 miesięcy na pogłębionej terapii. W każdym przypadku pobyt w ośrodku jest jednak tylko etapem – bardzo ważne jest zaplanowanie dalszych form wsparcia po jego zakończeniu (kontynuacja terapii w poradni, mityngi AA, grupy „aftercare” itp.), aby utrwalić i rozwinąć osiągnięte rezultaty.

Efekty terapii alkoholowej

Profesjonalna terapia odwykowa potrafi przynieść wymierne efekty zarówno w sferze fizycznej, jak i psychicznej. Przede wszystkim pacjent przerywa ciąg alkoholowy i utrzymuje abstynencję przez czas trwania leczenia, co pozwala organizmowi zacząć się regenerować. Już po kilku tygodniach trzeźwości poprawia się ogólne samopoczucie: ustępują objawy ciągłego zatrucia alkoholem, stabilizuje się sen, wraca apetyt, zmniejszają się drżenia rąk. Wiele osób odczuwa przypływ energii fizycznej i odzyskuje jasność myślenia, która wcześniej była zaburzona przez ciągłe picie.

Równie istotne są zmiany psychologiczne. Dzięki intensywnej pracy terapeutycznej pacjent lepiej rozumie naturę swojej choroby i mechanizmy, które dotychczas napędzały nałóg. Uczy się rozpoznawania sygnałów ostrzegawczych nawrotu oraz sposobów reagowania na głód alkoholowy (np. odwracania uwagi, rozmowy z terapeutą lub innym trzeźwym alkoholikiem zamiast sięgnięcia po kieliszek). W trakcie terapii wiele osób odkrywa na nowo swoje emocje i ćwiczy wyrażanie ich w zdrowy sposób – bez potrzeby „znieczulania się” alkoholem. W efekcie często następuje poprawa poczucia własnej wartości i wiary we własne siły: pacjent przekonuje się, że może funkcjonować i rozwiązywać problemy na trzeźwo.

Ukończenie programu terapeutycznego może zapoczątkować także stopniową naprawę relacji z bliskimi. Przerwanie błędnego koła kłamstw i niespełnionych obietnic, które towarzyszyły aktywnemu uzależnieniu, to pierwszy krok do odbudowy zaufania rodziny. Jeśli bliscy byli zaangażowani w proces terapii, teraz lepiej rozumieją sytuację pacjenta i potrafią skuteczniej go wspierać. Choć pełne uzdrowienie relacji wymaga czasu, już sam fakt podjęcia leczenia przez osobę uzależnioną często przynosi rodzinie ogromną ulgę i nadzieję na poprawę wspólnego życia.

Efektem ukończenia terapii stacjonarnej jest również stworzenie konkretnego planu dalszego zdrowienia – tzw. planu zapobiegania nawrotom. Pacjent opuszcza ośrodek wyposażony w praktyczne narzędzia: ma listę indywidualnych wyzwalaczy, zna techniki radzenia sobie ze stresem, nawiązał kontakt z grupą wsparcia lub terapeutą, z którymi będzie kontynuował pracę po powrocie do domu. Dla wielu osób udział w terapii stacjonarnej staje się punktem zwrotnym w życiu: początkiem nowego, trzeźwego rozdziału. Dzięki zdobytym w ośrodku umiejętnościom i przepracowaniu wewnętrznych problemów, pacjent zyskuje szansę na stopniowe odbudowanie zdrowia, relacji i realizację celów, które wcześniej zostały zepchnięte na dalszy plan przez nałóg.

Wyzwania w procesie leczenia i utrzymania trzeźwości

Pierwszym wyzwaniem jest często samo podjęcie decyzji o leczeniu. Wiele osób uzależnionych przez długi czas nie dopuszcza do siebie myśli o istnieniu problemu – minimalizuje skutki picia lub obwinia czynniki zewnętrzne zamiast uznać własne uzależnienie. Przyznanie się przed samym sobą i rodziną do bezsilności wobec alkoholu bywa trudne, bo wiąże się z poczuciem wstydu i porażki. Często dopiero poważny kryzys (np. utrata pracy, rozpad rodziny, wypadek) staje się impulsem do szukania pomocy. Nawet gdy decyzja o leczeniu zostanie podjęta, pojawia się lęk przed nieznanym: „Czy dam radę żyć bez alkoholu? Jak poradzę sobie z objawami odstawienia? Co powiedzą inni?”. Wsparcie bliskich jest na tym etapie nieocenione – dodaje odwagi, by zrobić ten pierwszy krok.

Początek właściwej terapii – zwłaszcza etap odtrucia – również wiąże się z cierpieniem. Objawy odstawienia alkoholu mogą być bardzo przykre fizycznie (drżenia, bóle, nudności, kołatanie serca, napady lęku), a w ciężkich przypadkach wręcz niebezpieczne (ryzyko ataków padaczki alkoholowej czy delirium tremens). Dlatego tak ważny jest nadzór lekarski i fachowa opieka na starcie leczenia. Zmaganie się z „głodem” alkoholowym towarzyszy pacjentowi nie tylko w trakcie detoksu, ale też później, przez wiele miesięcy. W ośrodku stacjonarnym, w kontrolowanych warunkach, łatwiej oprzeć się pokusie, ale kryzysy mogą się pojawiać – np. okresy załamania, kiedy myśl o napiciu się wydaje się nieodparta. Przetrwanie takich chwil to duża próba siły woli i umiejętności korzystania z dostępnego wsparcia (np. rozmowa z terapeutą, techniki relaksacyjne).

Także pod względem emocjonalnym terapia bywa trudna. Osoba uzależniona musi zmierzyć się z konsekwencjami swoich czynów – uświadomić sobie krzywdy wyrządzone bliskim i sobie, co często wywołuje ogromne poczucie winy. Na spotkaniach terapeutycznych trzeba szczerze mówić o swoim życiu, co dla wielu jest wyzwaniem (szczególnie jeśli przez lata wypierali i ukrywali swój problem). Konfrontacja z własnymi emocjami – lękiem, złością i smutkiem – bywa bolesna, zwłaszcza że wcześniej były one tłumione przez alkohol. W grupie terapeutycznej trzeba nauczyć się otwartości wobec obcych początkowo ludzi i przyjmowania szczerych informacji zwrotnych na swój temat. Nie każdy od razu potrafi zaufać innym, stąd przełamanie wewnętrznych oporów może zająć trochę czasu.

Ogromnym wyzwaniem jest również okres po zakończeniu leczenia, gdy pacjent wraca do dawnego środowiska. Brakuje już stałej struktury dnia i całodobowej opieki – znowu pojawiają się codzienne stresory, a wraz z nimi pokusa „jednego drinka”. Nawrót choroby niestety się zdarza i jest niejako wpisany w charakter uzależnień. Ważne, by zarówno pacjent, jak i rodzina, byli świadomi, że ewentualny epizod picia po okresie abstynencji nie przekreśla całego leczenia. Należy wtedy jak najszybciej wrócić na terapię, przeanalizować przyczyny nawrotu i wyciągnąć wnioski na przyszłość. Utrzymanie trzeźwości to proces trwający całe życie – wymaga stałej czujności, dbania o siebie i korzystania ze wsparcia (np. regularnej terapii podtrzymującej lub mityngów AA). To duże zobowiązanie, dlatego tak ważne jest, aby pacjent miał motywację wewnętrzną do zmiany, a nie leczył się jedynie pod presją otoczenia.

Dodatkowym wyzwaniem bywa dostępność leczenia. W placówkach publicznych (bezpłatnych) czas oczekiwania na miejsce terapii stacjonarnej może wynosić nawet kilka miesięcy, co bywa zniechęcające i niebezpieczne dla osoby, która potrzebuje pomocy od razu. Z kolei leczenie prywatne wiąże się z kosztami, które nie dla każdej rodziny są łatwe do udźwignięcia. Dlatego tak ważne jest rozwijanie systemu opieki nad osobami uzależnionymi – tak, aby każdy potrzebujący mógł możliwie szybko uzyskać profesjonalne wsparcie.

Ośrodek Terapii „7 Uczuć” – kompleksowa pomoc dla osób uzależnionych

Podejście terapeutyczne i filozofia

Ośrodek „7 Uczuć” to prywatna placówka terapii uzależnień położona w spokojnej okolicy (Wilkanowo koło Zielonej Góry, woj. lubuskie). Nazwa ośrodka nie jest przypadkowa – odzwierciedla filozofię terapeutyczną, która kładzie nacisk na rolę emocji w procesie zdrowienia. Założyciele i terapeuci „7 Uczuć” wychodzą z założenia, że trwała trzeźwość wymaga czegoś więcej niż tylko fizycznego odstawienia alkoholu; konieczna jest głęboka wewnętrzna przemiana, zrozumienie swoich uczuć i nauczenie się konstruktywnego radzenia sobie z nimi. Podejście terapeutyczne ośrodka jest holistyczne i indywidualnie dopasowane do każdego pacjenta. Oznacza to, że program leczenia uwzględnia nie tylko objawy uzależnienia, ale też osobowość pacjenta, jego historię życiową, relacje rodzinne oraz ewentualne współistniejące problemy (np. depresję, traumę z przeszłości, zaburzenia lękowe). Terapeuci starają się stworzyć atmosferę zaufania, bezpieczeństwa i akceptacji, tak aby pacjent mógł szczerze opowiedzieć o swoich przeżyciach i stopniowo odkrywać przyczyny swojego nałogu.

Filozofia pracy ośrodka opiera się na przekonaniu, że każdy człowiek ma w sobie potencjał do zmiany i wyzdrowienia – trzeba mu tylko zapewnić odpowiednie warunki i wsparcie. „7 Uczuć” promuje ideę, że uzależnienie jest często objawem głębszych zranień emocjonalnych lub nieumiejętności radzenia sobie z trudnymi uczuciami – dlatego w trakcie terapii dużo uwagi poświęca się nauce rozpoznawania, nazywania i przeżywania swoich emocji w zdrowy sposób. Kadra stawia na partnerską relację z pacjentem: traktuje go z szacunkiem i empatią, nie ocenia, lecz towarzyszy mu w procesie zmiany. Ważnym elementem filozofii jest także praca nad odbudową poczucia wartości i sprawczości u osób uzależnionych – pacjent uczy się, że to on (a nie alkohol) może na nowo kierować swoim życiem. Wszystko to odbywa się w atmosferze dyskrecji i życzliwości. Pacjenci mają pewność, że ich prywatność jest chroniona, co sprzyja otwartości i szczerości w terapii.

Stosowane metody terapii

W Ośrodku „7 Uczuć” wykorzystywane są różnorodne, sprawdzone metody psychoterapeutyczne, łączone i dostosowywane zależnie od potrzeb danej osoby. Podstawą jest terapia uzależnień prowadzona przez certyfikowanych specjalistów, którzy mają bogate doświadczenie w pracy z osobami nadużywającymi alkoholu. Grupa liczy na ogół kilkanaście osób – na tyle mała, by każdy miał szansę dojść do głosu i czuć się bezpiecznie.

Oprócz klasycznych sesji indywidualnych i grupowych, „7 Uczuć” oferuje szereg zajęć warsztatowych i psychoedukacyjnych wzmacniających proces zdrowienia. Są to m.in. warsztaty rozwoju osobistego ukierunkowane na budowanie pewności siebie oraz poczucia własnej wartości, treningi asertywności (uczące m.in. odmawiania alkoholu i wyrażania swoich potrzeb bez lęku), zajęcia z technik radzenia sobie ze stresem oraz nauki regulacji emocji. Pacjenci zdobywają praktyczne umiejętności potrzebne do życia w trzeźwości: dowiadują się, jak radzić sobie z gniewem czy smutkiem inaczej niż poprzez picie, jak rozwiązywać konflikty w rodzinie, jak planować dzień, aby unikać nudy sprzyjającej nawrotom itp. W programie znajdują się również elementy terapii zajęciowej – wspólne spędzanie czasu przy grach, ćwiczeniach fizycznych czy twórczych aktywnościach. Pomaga to na nowo odkryć radość życia bez substancji i uczy czerpania przyjemności z trzeźwych aktywności.

Program i czas trwania terapii

Standardowy intensywny turnus terapeutyczny w ośrodku „7 Uczuć” trwa 28 dni (4 tygodnie). Jest to okres wystarczająco długi, by przejść przez najważniejsze etapy wczesnego zdrowienia – od odtrucia organizmu, poprzez intensywną pracę nad sobą, po przygotowanie planu dalszego życia w trzeźwości. Cztery tygodnie spędzone z dala od dotychczasowego środowiska dają pacjentowi szansę skoncentrować się w pełni na sobie i zdobyć solidne podstawy do utrzymania abstynencji. Program jest bardzo intensywny i zapełniony różnorodnymi aktywnościami terapeutycznymi każdego dnia, ale przewidziany jest też czas na odpoczynek i regenerację.

W razie potrzeby istnieje możliwość przedłużenia pobytu – niektórzy pacjenci decydują się na uczestnictwo w dłuższym cyklu terapii, np. 6- czy 8-tygodniowym, zwłaszcza jeśli ich sytuacja tego wymaga (np. współwystępujące inne uzależnienia lub poważniejsze problemy emocjonalne wymagające dłuższej pracy). Plan leczenia jest wówczas modyfikowany indywidualnie. Po zakończeniu pobytu stacjonarnego, ośrodek nie pozostawia pacjenta bez opieki – standardem jest opracowanie wraz z nim szczegółowego planu kontynuacji terapii w warunkach ambulatoryjnych. Pacjent otrzymuje zalecenia dotyczące dalszych spotkań terapeutycznych (np. regularnej psychoterapii raz w tygodniu), uczestniczenia w grupach wsparcia oraz utrzymywania kontaktu z ośrodkiem (np. okresowe konsultacje kontrolne, możliwość telefonicznego skontaktowania się z terapeutą w razie kryzysu). Dzięki temu terapia nie kończy się nagle po 28 dniach, lecz płynnie przechodzi w etap utrwalania osiągniętych rezultatów w codziennym życiu.

Warunki zakwaterowania

Ośrodek „7 Uczuć” mieści się w wolnostojącym domu o charakterze pensjonatu, położonym w otoczeniu zieleni. Taka zaciszna lokalizacja sprzyja wyciszeniu i skupieniu na terapii – z dala od miejskiego zgiełku oraz pokus związanych z piciem. Pacjenci zakwaterowani są w wygodnych pokojach o przytulnym wystroju.

Do dyspozycji uczestników jest także przestrzeń wspólna – sala terapeutyczna do spotkań grupowych, jadalnia oraz pokój dzienny, gdzie można zrelaksować się po zajęciach (np. poczytać, porozmawiać przy herbacie, obejrzeć telewizję). Wokół budynku znajduje się ogród, w którym pacjenci spędzają wolny czas na świeżym powietrzu, uczestniczą w zajęciach rekreacyjnych lub po prostu odpoczywają wśród zieleni. Ośrodek zapewnia pełne wyżywienie – trzy posiłki dziennie przygotowane zgodnie z zasadami zdrowej diety. W razie potrzeby uwzględniane są diety specjalne (np. wegetariańska). Warunki bytowe przypominają bardziej domową atmosferę niż szpitalną – pacjenci czują się swobodnie i bezpiecznie. Dbałość o prywatność i godność każdego podopiecznego przejawia się m.in. w kulturalnym, życzliwym traktowaniu oraz poszanowaniu osobistych granic.

Kadra specjalistów

Kadrę Ośrodka „7 Uczuć” stanowią wysoko wykwalifikowani specjaliści z zakresu psychoterapii uzależnień. Zespół tworzy kilku doświadczonych psychoterapeutów i psychologów, posiadających uprawnienia do pracy z osobami uzależnionymi (m.in. certyfikaty specjalisty psychoterapii uzależnień wydane przez państwowe komisje). Kierownikiem ośrodka jest Tomasz Nikiel – certyfikowany terapeuta uzależnień z wieloletnim stażem, który czuwa nad realizacją programu i postępami terapii. Każdy pacjent ma przydzielonego terapeutę prowadzącego, jednak nad procesem zdrowienia czuwa cały zespół, który regularnie omawia przypadki i wspólnie ustala najlepsze działania.

Terapeuci zajęciowi i trenerzy (np. trener relaksacji) prowadzą dodatkowe zajęcia wspomagające proces zdrowienia na płaszczyźnie fizycznej i psychospołecznej. Wszyscy członkowie kadry regularnie podnoszą swoje kwalifikacje poprzez szkolenia i superwizje, co gwarantuje, że pacjenci otrzymują pomoc zgodną z aktualną wiedzą naukową. Zespół „7 Uczuć” cechuje empatia i zaangażowanie – dla terapeutów praca z osobami uzależnionymi to nie tylko zawód, ale i misja, co przekłada się na atmosferę wsparcia odczuwaną przez pacjentów.

Podjęcie leczenia alkoholizmu w ośrodku stacjonarnym to często przełomowy moment zarówno dla osoby uzależnionej, jak i jej najbliższych. Choć droga do trzeźwości bywa wyboista i pełna wyzwań, odpowiednia terapia i silne wsparcie potrafią zdziałać bardzo wiele – przywracając zdrowie, nadzieję i porozumienie w rodzinie. Ośrodek „7 Uczuć” jest przykładem miejsca, gdzie wiedza specjalistów łączy się z autentyczną troską o dobro pacjenta. Dzięki temu osoby uzależnione otrzymują nie tylko fachowe leczenie, ale także zrozumienie i motywację do budowania nowego, trzeźwego życia.