Uzależnienie od narkotyków to poważny problem dotykający nie tylko osoby zażywające substancje, ale także ich rodziny i otoczenie. Zażywanie narkotyków niesie ze sobą ogromne ryzyko – nadmierne używanie może prowadzić do wyniszczenia zdrowia, wykluczenia społecznego, a nawet śmierci. Mimo iż większość osób zdaje sobie sprawę z tych zagrożeń, wiele z nich wciąż eksperymentuje z substancjami psychoaktywnymi, co nierzadko kończy się popadnięciem w nałóg. Gdy bliska nam osoba tonie w uzależnieniu, naturalne jest pytanie: jak możemy jej pomóc wyjść z nałogu i wrócić do trzeźwego życia? Poniżej wyjaśniamy, czym jest narkomania, jakie są jej skutki oraz jakie metody wsparcia i leczenia są dostępne dla osób uzależnionych. Przedstawiamy również, w osobnej sekcji, ofertę pomocy Ośrodka Terapii “Siedem Uczuć”, który specjalizuje się w leczeniu uzależnień.

Czym jest uzależnienie od narkotyków?

Uzależnienie od narkotyków (narkomania) to złożona choroba o podłożu psychicznym i fizycznym. Charakteryzuje się utratą kontroli nad używaniem substancji psychoaktywnej oraz przymusem jej dalszego zażywania pomimo negatywnych konsekwencji. W ujęciu medycznym jest to stan, w którym zachowania związane z zażywaniem narkotyku dominują nad innymi aktywnościami i zainteresowaniami danej osoby. Pojawia się silna, trudna do opanowania potrzeba przyjmowania środka – początkowo dla wywołania pożądanego efektu euforii, a z czasem głównie po to, by uniknąć przykrych objawów odstawienia.

Specjaliści podkreślają, że narkomania jest chorobą przewlekłą i nawracającą. Oznacza to, że może mieć charakter długotrwały z okresami remisji i nawrotów. Uzależnienie zaburza funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego – osoba uzależniona odczuwa niekontrolowany przymus zdobywania i zażywania substancji, a ryzyko nawrotu pozostaje obecne nawet po długim okresie abstynencji. Z tego powodu uzależnienie od narkotyków traktowane jest jak choroba wymagająca wszechstronnego, specjalistycznego leczenia – obejmującego interwencje medyczne, psychologiczne i społeczne. Innymi słowy, wyjście z nałogu nie jest kwestią “silnej woli” czy prostego postanowienia poprawy; konieczne jest fachowe wsparcie i czas, by odwrócić zmiany wywołane przez nałóg w psychice i organizmie osoby chorej.

Objawy i skutki uzależnienia od narkotyków

Rozpoznanie uzależnienia bywa trudne, zwłaszcza we wczesnym etapie, kiedy osoba uzależniona często wypiera problem. Istnieje jednak szereg sygnałów ostrzegawczych, które mogą wskazywać, że ktoś w naszym otoczeniu zmaga się z narkotykami. Do najczęstszych oznaki nadużywania narkotyków należą:

• Fizyczne objawy: Zaczerwienione oczy (tzw. przekrwione twardówki) i nienaturalnie zwężone lub rozszerzone źrenice, ciągły katar, kaszel lub inne nawracające problemy z układem oddechowym, drżenie rąk, drgawki, przyspieszone tętno lub arytmia serca. Pojawiać się mogą także znaczne wahania masy ciała (często spadek wagi), ogólne osłabienie organizmu i obniżona odporność na infekcje. U wielu osób uzależnionych pogarsza się kondycja fizyczna i zdrowie – występuje przewlekłe zmęczenie, apatia, zaniedbanie higieny i wyglądu.
• Zmiany nastroju i zachowania: Osoba uzależniona może doświadczać częstych wahań nastroju – od euforii po przygnębienie. Często obserwuje się obniżony nastrój, stany depresyjne, apatię oraz wycofanie z życia rodzinnego czy towarzyskiego. Dawne pasje i obowiązki przestają ją interesować. Pojawia się brak energii i motywacji do działania, spadek libido, a wartości i zasady, którymi wcześniej się kierowała, schodzą na dalszy plan. Osoba skoncentrowana na zdobywaniu narkotyku może zaniedbywać pracę lub naukę, kłamać bliskim, a nawet posuwać się do czynów sprzecznych z wcześniejszymi normami moralnymi.
• Problemy społeczne i finansowe: Uzależnienie wpływa destrukcyjnie na życie rodzinne i społeczne. Z czasem zmienia się grono znajomych – narkoman często zrywa kontakty z dotychczasowym otoczeniem na rzecz towarzystwa innych użytkowników substancji. Pojawiają się konflikty rodzinne, trudności w pracy (absencje, spadek wydajności) lub nauce. Typowe są także narastające problemy finansowe – uzależniony potrzebuje pieniędzy na zakup środków, co prowadzi do zadłużania się, sprzedaży osobistych przedmiotów, a nieraz drobnych kradzieży. W skrajnych przypadkach konsekwencją uzależnienia może być utrata pracy, popadnięcie w długi, bezdomność czy konflikt z prawem (np. za drobne kradzieże lub posiadanie nielegalnych substancji).
• Inne sygnały: Alarmujące mogą być ślady po używaniu narkotyków lub akcesoria z nimi związane. Należy zwrócić uwagę na obecność podejrzanych przedmiotów – np. fifek, fajek, bibułek, igieł i strzykawek, opakowań po lekach uspokajających, okopconych łyżek lub foliowych zawiniątek z proszkiem czy kryształkami nieznanego pochodzenia. Charakterystyczny bywa także słodkawy lub chemiczny zapach oddechu, ubrań czy włosów (przy niektórych substancjach). Choć każdy z tych objawów z osobna nie stanowi jednoznacznego dowodu uzależnienia, ich wystąpienie powinno być dla otoczenia poważnym sygnałem ostrzegawczym.

Konsekwencje długotrwałego uzależnienia są bardzo poważne. Narkotyki rujnują zdrowie fizyczne – uszkadzają mózg i układ nerwowy, prowadząc do zaburzeń pamięci, koncentracji i funkcji poznawczych; wyniszczają organy wewnętrzne (np. wątrobę, serce, nerki); osłabiają układ odpornościowy. Do częstych skutków należy także ogólne niedożywienie i wyniszczenie organizmu. Zażywanie narkotyków wiąże się ponadto z ryzykiem chorób zakaźnych – szczególnie w przypadku przyjmowania dożylnie: istnieje ryzyko zakażenia wirusami HIV lub WZW (żółtaczka typu B i C) poprzez używanie skażonych igieł. Narkomania odciska też piętno na zdrowiu psychicznym: może prowadzić do zaburzeń lękowych, depresji, psychoz, a nawet myśli samobójczych.

Należy również pamiętać o skutkach społecznych i prawnych. Osoba uzależniona często popada w izolację, traci wsparcie bliskich, ma problemy z utrzymaniem pracy i popada w konflikty z prawem. Posiadanie narkotyków jest w Polsce nielegalne – zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3 (w mniejszych ilościach grzywną lub do roku więzienia). W efekcie wiele osób uzależnionych doświadcza marginalizacji społecznej, popada w konflikt z wymiarem sprawiedliwości lub trafia do zakładów karnych. Uzależnienie od narkotyków staje się więc błędnym kołem problemów zdrowotnych, psychicznych i społecznych, z którego samodzielne wyrwanie się jest niezwykle trudne.

Jak pomóc osobie uzależnionej od narkotyków?

Pomoc osobie uzależnionej wymaga cierpliwości, empatii i wiedzy. Trzeba zdawać sobie sprawę, że sama osoba uzależniona rzadko szuka pomocy z własnej inicjatywy – zazwyczaj to rodzina lub przyjaciele pierwsi dostrzegają problem i próbują interweniować. Kluczowym warunkiem powodzenia jest jednak udział i motywacja samego uzależnionego. Choć polskie prawo dopuszcza możliwość sądowego zobowiązania do leczenia (na mocy Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), to przymusowe terapie rzadko przynoszą trwały efekt wyjścia z nałogu. Osoba chora musi sama chcieć zerwać z nałogiem – wewnętrzna motywacja do zmiany jest niezbędna, by leczenie odniosło skutek. Rolą bliskich jest pomóc tę motywację zbudować i wspierać uzależnionego w drodze do zdrowia. Poniżej przedstawiamy kilka podstawowych zasad i kroków, które warto podjąć, chcąc pomóc narkomanowi:

1. Przede wszystkim: przestań zaprzeczać problemowi. Nie wolno ignorować ani ukrywać uzależnienia – zamiatanie problemu pod dywan nie sprawi, że on zniknie. Jeżeli podejrzewamy u kogoś bliskiego narkomanię, należy otwarcie nazwać problem. Bagatelizowanie sygnałów, usprawiedliwianie dziwnych zachowań czy unikanie tematu tylko opóźni moment konfrontacji z rzeczywistością. Ważna jest szczera rozmowa z osobą uzależnioną – przeprowadzona w spokojnej atmosferze, bez pośpiechu i oceniania. Dobrze jest wybrać odpowiedni moment (gdy obie strony są trzeźwe i względnie spokojne) i przedstawić swoje obawy z perspektywy troski: np. „Martwię się o Ciebie, widzę jak narkotyki na Ciebie wpływają”. Trzeba pozwolić tej osobie się wypowiedzieć i uważnie wysłuchać, co ma do powiedzenia. Taka rzeczowa, spokojna rozmowa może sprawić, że uzależniony poczuje się bezpiecznie i zrozumie, iż problem jest dostrzegany. Nie zawsze od razu przyzna się do nałogu – często będzie zaprzeczał – ale przełamanie milczenia to pierwszy krok. Nie udawajmy, że wszystko jest w porządku, gdy oczywiste jest, że tak nie jest. Dopóki narkoman sam nie przyzna przed sobą, że jest chory, dopóty nie podejmie skutecznego leczenia. Bliscy mogą pomóc mu w dotarciu do tej prawdy poprzez wyrażenie swoich obserwacji i obaw.
2. Zdobądź wiedzę o uzależnieniu (“poznaj wroga”). Aby skutecznie pomóc, warto lepiej zrozumieć, czym jest uzależnienie. Zachowanie osoby uzależnionej bywa dla rodziny niezrozumiałe – wiedza na temat mechanizmów nałogu pozwoli pojąć, dlaczego bliski zachowuje się w określony sposób. Warto sięgnąć po rzetelne źródła informacji: publikacje o narkomanii, poradniki dla rodzin, strony instytucji zajmujących się profilaktyką i leczeniem uzależnień. Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii (agencja rządowa) prowadzi serwis informacyjny i telefon zaufania, gdzie można uzyskać porady. Cennych wskazówek dostarczają też strony internetowe profesjonalnych ośrodków terapii uzależnień. Jeśli teoria to za mało, nie wahajmy się skonsultować ze specjalistą – psycholog lub terapeuta uzależnień może wyjaśnić rodzinie, z czym zmaga się narkoman i jak można go wspierać. Już podstawowa psychoedukacja sprawi, że zachowania uzależnionego staną się bardziej zrozumiałe, a bliscy nauczą się odróżniać objawy choroby od cech osobowości. Taka wiedza pomoże też przygotować skuteczniejszy plan działania i uniknąć typowych błędów.
3. Okaż wsparcie, ale nie chron nałogu. Wspieranie osoby uzależnionej nie oznacza zgadzania się na wszystko ani ułatwiania jej dalszego brania. Częstym błędem bliskich jest współuzależnienie, czyli funkcjonowanie podporządkowane nałogowi chorego. Przejawia się ono m.in. chronieniem uzależnionego przed konsekwencjami jego czynów: usprawiedliwianiem w pracy czy szkole, spłacaniem jego długów, tuszowaniem wybryków, okłamywaniem innych członków rodziny i znajomych, by ukryć prawdę. Takie działania, choć wynikają z chęci pomocy, wyrządzają szkodę – pozwalają narkomanowi dalej funkcjonować w nałogu bez odczuwania jego skutków. W ten sposób bliscy niechcący podtrzymują problem zamiast go rozwiązywać. Wspierać nie oznacza chronić nałóg. Należy pozwolić osobie uzależnionej ponosić naturalne konsekwencje jej zachowań. Dopiero gdy nałóg zacznie realnie przeszkadzać w życiu (utrata pracy, konflikty, długi), chory może dojść do wniosku, że potrzebuje pomocy specjalistów. Oczywiście wsparcie emocjonalne jest bardzo ważne – bliski powinien wiedzieć, że ma w nas oparcie i że razem możecie walczyć z chorobą. Jednak to coś zupełnie innego niż pobłażliwość. Nie należy np. dawać uzależnionemu pieniędzy, które mógłby przeznaczyć na narkotyki, ani organizować całego życia pod jego nałóg (np. przejmować za niego obowiązki, tolerować kłamstwa). Warto jasno powiedzieć: „Jesteśmy przy tobie, kochamy cię, ale nie będziemy finansować twojego nałogu ani tuszować jego skutków”. Takie stanowisko, choć trudne emocjonally, jest konieczne, by zmotywować osobę uzależnioną do zmiany. Pamiętajmy przy tym, że uzależnienie jest chorobą, a nie wyborem moralnym – nasz bliski nie “rozpije się” czy “rozćpa się” z premedytacją, tylko stracił kontrolę nad swoim zachowaniem. Dlatego zamiast potępienia potrzebuje profesjonalnej pomocy, ale musi zrozumieć, że sam za siebie jest odpowiedzialny.
4. Zachęcaj do podjęcia leczenia i pomagaj w jego organizacji. Ostatecznym celem działań bliskich powinna być motywacja uzależnionego do podjęcia terapii. Bez specjalistycznego leczenia szanse na wyjście z nałogu są minimalne. Warto więc delikatnie, lecz stanowczo proponować różne formy pomocy: wizytę u psychologa, udział w mitingu grupy wsparcia, zapisanie się na terapię uzależnień. Można wspólnie poszukać informacji o ośrodkach leczenia – zarówno stacjonarnych (całodobowych, tzw. odwyk) jak i ambulatoryjnych (poradnie leczenia uzależnień). Gdy uzależniony wyrazi gotowość, bliscy powinni pomóc mu przezwyciężyć lęk przed leczeniem: np. zawieźć go na pierwszą wizytę, towarzyszyć przy zapisaniu się na odwyk, wesprzeć w uzupełnianiu formalności. Czasem nawet drobna pomoc – wspólne pójście do terapeuty czy podwiezienie do ośrodka – znacząco ułatwia pierwszy krok ku zdrowieniu. W trakcie leczenia nadal bądźmy obecni: odwiedzajmy (jeśli to leczenie zamknięte), interesujmy się postępami, okazujmy wiarę w powodzenie terapii. Świętujmy nawet drobne sukcesy trzeźwości – każde tygodnie czy miesiące bez narkotyków – to wzmacnia motywację chorego. Nasze wsparcie emocjonalne, wyrażane słowami i gestami, jest dla niego bezcenne, ale wsparciem jest też stanowcze wymaganie leczenia. Gdyby bliski wciąż odmawiał pomocy, można rozważyć zorganizowanie tzw. interwencji z udziałem terapeuty uzależnień – to zaplanowana rozmowa, podczas której kilka ważnych dla chorego osób konfrontuje go wspólnie z faktami i wyraża chęć pomocy. Interwencje tego typu bywają skuteczne, o ile przebiegają pod okiem specjalisty.
5. Nie zapominaj o sobie – zadbaj o własne granice i wsparcie. Życie z osobą uzależnioną jest ogromnym obciążeniem psychicznym dla rodziny. W ferworze ratowania bliskiego łatwo zatracić samego siebie – jednak zaniedbanie własnych potrzeb i zdrowia tylko pogorszy sytuację. Należy wyraźnie stawiać granice i nie pozwalać, by całe życie rodzinne kręciło się wyłącznie wokół nałogu. Nie wolno tolerować przemocy czy agresji pod pretekstem choroby – jeżeli uzależniony w domu wszczyna awantury, grozi domownikom lub staje się niebezpieczny, mamy prawo i obowiązek wezwać policję. Pomaganie nie oznacza godzenia się na bycie ofiarą nadużyć. Pamiętajmy też, że bliscy również potrzebują pomocy. W Polsce dostępne są specjalistyczne formy wsparcia dla rodzin osób uzależnionych, m.in. terapie dla współuzależnionych, grupy wsparcia dla rodzin, warsztaty radzenia sobie z uzależnieniem bliskiej osoby. Skorzystanie z pomocy psychologa czy udział w grupie rodzin nie jest powodem do wstydu – to przejaw troski o siebie i swoją rodzinę. Ba, często bywa niezbędne, by odzyskać równowagę psychiczną. Fachowa pomoc pozwoli nam zrozumieć własne emocje (np. poczucie winy, złość, bezradność), nauczy, jak wspierać osobę uzależnioną nie rujnując własnego życia, oraz pomoże przerwać błędne koło współuzależnienia. Nie zapominajmy: aby skutecznie pomagać innym, sami musimy być silni i zdrowi. Dlatego dbajmy również o własne potrzeby, pasje i spokój – to nie egoizm, lecz konieczność. Im bardziej my będziemy stabilni, tym lepiej będziemy w stanie wspierać naszego bliskiego w walce z nałogiem.

Leczenie uzależnienia od narkotyków – metody i przebieg terapii

Profesjonalne leczenie narkomanii to proces złożony z wielu etapów i wymagający zaangażowania różnych specjalistów. Ponieważ uzależnienie dotyka zarówno sfery fizycznej, jak i psychicznej, terapia musi mieć charakter kompleksowy. Ogólnie rzecz biorąc, pełne leczenie obejmuje następujące elementy:

• Detoksykacja (odtrucie organizmu): Dla osób silnie uzależnionych fizycznie (np. od opioidów, alkoholu czy benzodiazepin) pierwszym krokiem jest często detoks medyczny. Polega on na przerwaniu ciągu narkotykowego i oczyszczeniu organizmu z substancji pod opieką lekarzy. Odbywa się to zazwyczaj w warunkach szpitalnych lub w specjalistycznym ośrodku. Celem detoksu jest złagodzenie objawów odstawienia (tzw. zespołu abstynencyjnego) za pomocą odpowiednich leków oraz zabezpieczenie stanu zdrowia pacjenta. Profesjonalny detoks pozwala bezpiecznie przejść przez najtrudniejszy fizycznie etap abstynencji, który samodzielnie bywa nie do wytrzymania. Po skutecznej detoksykacji ustępują ostre objawy głodu narkotykowego i pacjent może w pełni skupić się na dalszej terapii.
• Psychoterapia indywidualna: Terapia psychologiczna stanowi rdzeń leczenia uzależnień. Spotkania z psychoterapeutą pomagają osobie uzależnionej zrozumieć przyczyny nałogu i mechanizmy nim rządzące. Często nałóg jest związany z nierozwiązanymi problemami emocjonalnymi, traumami lub zaburzeniami psychicznymi – terapeuta pomaga dotrzeć do sedna tych problemów. W trakcie indywidualnych sesji pacjent uczy się rozpoznawać swoje wyzwalacze (sytuacje, emocje czy myśli prowokujące chęć sięgnięcia po narkotyk) oraz opracowuje strategie radzenia sobie z nimi w konstruktywny sposób. Terapeuta wspiera także rozwój zdrowszych metod regulacji emocji i radzenia sobie ze stresem. Indywidualna psychoterapia daje przestrzeń, by otwarcie porozmawiać o wstydliwych czy trudnych sprawach – bez obecności osób trzecich. Jest to szczególnie ważne dla osób, które nie chcą (przynajmniej początkowo) dzielić się pewnymi przeżyciami w grupie. W nurcie terapii uzależnień często wykorzystuje się podejścia poznawczo-behawioralne (CBT), dialog motywujący czy terapię behawioralną, koncentrując się na zmianie destrukcyjnych wzorców myślenia i zachowania związanego z nałogiem.
• Terapia grupowa i wsparcie rówieśnicze: Równolegle do terapii indywidualnej zwykle prowadzona jest terapia grupowa. Spotkania grupowe, prowadzone przez terapeutę, gromadzą osoby z podobnymi problemami uzależnienia. Grupa zapewnia wzajemne wsparcie emocjonalne – uczestnicy dzielą się swoimi doświadczeniami, uczą się od siebie nawzajem i motywują do utrzymania trzeźwości. Dla wielu osób świadomość, że nie są same ze swoim nałogiem i że inni rozumieją ich przeżycia, ma ogromne znaczenie terapeutyczne. W grupie można otwarcie mówić o wstydzie, poczuciu winy czy lęku przed przyszłością, otrzymując akceptację i rady od ludzi, którzy przeszli przez podobne sytuacje. Terapia grupowa uczy także odpowiedzialności – grupa wspólnie pracuje nad utrzymaniem abstynencji, a każde potknięcie jednego członka jest lekcją dla pozostałych. Badania pokazują, że połączenie indywidualnej terapii z grupową zwiększa szansę na trwałą trzeźwość. Poza formalną terapią grupową warto również korzystać z pozaterapeutycznych grup wsparcia (jak wspólnoty Anonimowych Narkomanów lub inne społeczności samopomocowe), gdzie kontynuuje się wymianę doświadczeń i otrzymuje wsparcie już po zakończeniu leczenia.
• Edukacja i trening umiejętności: Ważnym elementem terapii jest psychoedukacja, czyli dostarczenie pacjentowi wiedzy o istocie uzależnienia, mechanizmach głodu narkotykowego, czynnikach ryzyka nawrotu itp. Pacjent uczy się, jak rozpoznawać u siebie objawy nadchodzącego nawrotu (np. pewne myśli, nastroje, sytuacje) oraz jak na nie reagować, by nie sięgnąć po substancję. W ramach terapii często przeprowadza się treningi umiejętności potrzebnych do życia w trzeźwości – np. asertywności (odmawiania używki w sytuacjach towarzyskich), radzenia sobie ze stresem i emocjami bez „znieczulenia” narkotykiem, rozwiązywania problemów w konstruktywny sposób. Osoba uzależniona uczy się zdrowych strategii radzenia sobie z pokusami i trudnościami: w miejsce destrukcyjnego nałogu wprowadza się nowe, prozdrowotne aktywności i nawyki. Celem terapii jest wyposażyć pacjenta w narzędzia, które pozwolą mu utrzymać abstynencję na dłuższą metę, nawet po zakończeniu intensywnego leczenia.
• Opieka psychiatryczna i farmakoterapia: W niektórych przypadkach leczenie uzależnienia wspomagane jest lekami. Dotyczy to zwłaszcza osób uzależnionych od opioidów (heroina, morfina) – stosuje się u nich tzw. terapię substytucyjną (np. metadon lub buprenorfina), która polega na podawaniu kontrolowanych dawek zamiennika, aby złagodzić głód narkotykowy i stopniowo odzwyczaić organizm od nielegalnej substancji. Farmakoterapia bywa także pomocna w leczeniu podwójnej diagnozy, gdy obok uzależnienia występują zaburzenia psychiczne (np. depresja, zaburzenia lękowe) – odpowiednio dobrane leki psychiatryczne mogą ustabilizować nastrój pacjenta, co pośrednio ułatwia utrzymanie trzeźwości. Każdorazowo decyzję o włączeniu leków podejmuje lekarz psychiatra, oceniając korzyści i ryzyko. Warto podkreślić, że żaden lek nie “wyleczy” uzależnienia sam w sobie – może jedynie wspomóc proces zdrowienia. Podstawą i tak pozostaje psychoterapia oraz zmiana stylu życia.
• Wsparcie rodziny i terapia współuzależnienia: Dobre programy leczenia uzależnień angażują także bliskich pacjenta. Rodzina (partner, rodzice) często uczestniczy w wybranych sesjach terapeutycznych lub specjalnych warsztatach. Celem jest poprawa komunikacji, odbudowanie zaufania oraz praca nad zachowaniami współuzależnienia u członków rodziny. Terapia rodzinna pozwala bliskim lepiej zrozumieć, przez co przechodzi uzależniony, a także nauczyć się, jak wspierać jego zdrowienie nie poświęcając własnego dobrostanu. Ponadto, jeśli w trakcie nałogu doszło do poważnych konfliktów czy krzywd w rodzinie, terapia daje szansę na przepracowanie tych trudnych emocji pod okiem mediatora (terapeuty). Włączenie rodziny w proces zdrowienia zwiększa szanse na sukces – osoba wraca po terapii do środowiska, które lepiej rozumie jej sytuację i potrafi reagować w konstruktywny sposób.
• Ciągłość opieki i zapobieganie nawrotom: Uzależnienie jest chorobą, którą trzeba zarządzać całe życie – podobnie jak np. cukrzycę czy nadciśnienie. Dlatego bardzo istotne jest, aby po zakończeniu intensywnej fazy terapii (np. po pobycie w ośrodku stacjonarnym czy ukończeniu programu dziennego) pacjent nie został bez wsparcia. Standardem jest kontynuacja leczenia w warunkach ambulatoryjnych: regularne spotkania z terapeutą (np. raz w tygodniu), udział w grupach after-care lub mityngach wspólnot samopomocowych. Taka opieka poszpitalna pomaga utrwalić zdrowe nawyki, monitorować ewentualne oznaki nawrotu i na bieżąco radzić sobie z życiowymi trudnościami w trzeźwości. Często zaleca się, by świeżo wytrwały narkoman unikał na początku starych środowisk i miejsc związanych z nałogiem, wprowadził do swojego planu dnia nowe aktywności (sport, hobby) i ewentualnie zmienił pewne aspekty stylu życia, które mogłyby go ciągnąć z powrotem do narkotyków. Utrzymanie trzeźwości to proces – nawet po latach osoba uzależniona musi mieć świadomość ryzyka i stosować strategie zapobiegania nawrotom, których nauczyła się na terapii. Jednak im dłużej trwa abstynencja i nowe, zdrowe życie, tym bardziej rosną szanse, że nałóg pozostanie przeszłością.

Warto podkreślić, że każda osoba uzależniona może nieco inaczej przechodzić proces zdrowienia. Niektórzy wymagają kilkukrotnego podejścia do terapii (nałóg często wiąże się z nawrotami, które są elementem choroby, a nie “złą wolą” pacjenta). Ważne, by się nie zrażać chwilowymi porażkami – każdy dzień trzeźwości to krok w dobrą stronę. Właściwe leczenie i silne wsparcie zwiększają szanse na sukces. Jak wskazują eksperci, profesjonalna pomoc znacząco zwiększa prawdopodobieństwo wyjścia z nałogu, podczas gdy samodzielne próby zerwania z narkotykami najczęściej kończą się niepowodzeniem. Dlatego nie warto zwlekać z szukaniem fachowej pomocy – im wcześniej zacznie się leczenie, tym mniejsze spustoszenia spowoduje choroba i tym lepsze rokowania dla osoby uzależnionej.

Ośrodek Terapii “Siedem Uczuć” – profesjonalna pomoc w walce z nałogiem

Jednym z miejsc oferujących kompleksową pomoc osobom uzależnionym od narkotyków oraz ich rodzinom jest Ośrodek Psychoterapii “Siedem Uczuć”. Jest to prywatny ośrodek terapii uzależnień z siedzibą w miejscowości Wilkanowo koło Zielonej Góry (woj. lubuskie). Placówka ta zapewnia profesjonalną pomoc psychologiczną i terapeutyczną dla osób borykających się z różnymi nałogami – w tym uzależnieniem od narkotyków, ale także od alkoholu, leków, hazardu czy innych substancji i zachowań. Nazwa “Siedem Uczuć” nawiązuje do znaczenia sfery emocjonalnej w procesie zdrowienia – ośrodek kładzie nacisk na to, by pacjent nauczył się rozpoznawać i konstruktywnie wyrażać swoje uczucia, co jest kluczowe w wychodzeniu z uzależnienia.

Oferta terapii w Ośrodku “Siedem Uczuć” jest szeroka i dostosowana do potrzeb pacjenta. Terapia rozpoczyna się zawsze od wnikliwej diagnozy sytuacji danej osoby oraz ustalenia indywidualnego planu leczenia. Ośrodek oferuje różne formy terapii – zarówno stacjonarną (zamkniętą), jak i ambulatoryjną (dochodzącą). Dla osób wymagających intensywnego wsparcia dostępny jest program stacjonarny trwający 28 dni – to rodzaj zamkniętego odwyku, podczas którego pacjent przebywa w ośrodku, korzystając z codziennych sesji terapeutycznych, zajęć wspierających oraz opieki 24/7. Terapia stacjonarna pozwala odciąć się od dotychczasowego środowiska i w pełni skupić na zdrowieniu w bezpiecznych warunkach. Ośrodek “Siedem Uczuć” zapewnia przy tym komfortowe zakwaterowanie oraz dyskretną, sprzyjającą terapii atmosferę – położenie w spokojnej, zielonej okolicy Wilkanowa pomaga wyciszyć się i skoncentrować na sobie.

Dla osób, które nie mogą skorzystać z pobytu zamkniętego (np. z uwagi na obowiązki zawodowe czy rodzinne), dostępna jest terapia ambulatoryjna. Polega ona na regularnych spotkaniach z psychoterapeutą uzależnień (np. kilka razy w tygodniu) bez konieczności rezygnowania z codziennych obowiązków. Ośrodek “Siedem Uczuć” oferuje terapię indywidualną, podczas której doświadczony terapeuta pracuje z pacjentem nad przełamaniem nałogowych mechanizmów, poprawą jego zdrowia psychicznego i nauką życia w trzeźwości. W razie potrzeby prowadzone są także sesje rodzinne – bliscy pacjenta mogą w kontrolowanych warunkach przedyskutować trudne kwestie związane z uzależnieniem i nauczyć się, jak wspierać ukochaną osobę nie poświęcając własnego życia. Placówka zapewnia również wsparcie dla osób współuzależnionych (partnerów, rodziców), zdając sobie sprawę, że uzdrowienie relacji rodzinnych jest istotną częścią wychodzenia z nałogu.

Ośrodek “Siedem Uczuć” szczyci się indywidualnym podejściem do każdego pacjenta. Kadra składa się z wykwalifikowanych psychoterapeutów i specjalistów terapii uzależnień z wieloletnim doświadczeniem. Pracują oni z pełnym zaangażowaniem, aby pomóc nie tylko przezwyciężyć nałóg, ale również odnaleźć wewnętrzną równowagę i poprawić jakość życia pacjenta po wyjściu z uzależnienia. W praktyce oznacza to, że terapia nie skupia się wyłącznie na przerwaniu brania narkotyków – terapeuci pomagają odkryć głębsze przyczyny, które pchnęły osobę ku nałogowi (np. nierozwiązane problemy emocjonalne, traumy, niska samoocena) i pracują nad ich przezwyciężeniem. Pacjenci uczą się zdrowych sposobów radzenia sobie z trudnymi emocjami, budowania odporności psychicznej oraz nawiązywania na nowo relacji z bliskimi. Holistyczne podejście oznacza tu troskę o całą osobę – jej ciało, psychikę i sferę społeczną.

W trakcie terapii w “Siedmiu Uczuciach” pacjenci biorą udział w zróżnicowanych zajęciach terapeutycznych. Oprócz psychoterapii prowadzone są warsztaty psychoedukacyjne (poszerzające wiedzę o uzależnieniu), treningi umiejętności interpersonalnych, treningi relaksacyjne i zajęcia sportowo-rekreacyjne wspomagające zdrowienie. Program dnia jest wypełniony konstruktywnymi aktywnościami, aby nauczyć pacjenta żyć bez nałogu i bez nudy, która często towarzyszyła wcześniejszemu życiu podporządkowanemu narkotykom. Ważnym elementem jest też wzajemne wsparcie między pacjentami – ośrodek tworzy społeczność osób walczących z podobnym problemem, co daje poczucie zrozumienia i akceptacji.

Po zakończeniu podstawowej terapii Ośrodek “Siedem Uczuć” nie zostawia swoich podopiecznych samych. Pacjenci otrzymują plan dalszego zdrowienia, który może obejmować kontynuację spotkań terapeutycznych w formie ambulatoryjnej, uczestnictwo w grupach wsparcia lub regularne konsultacje kontrolne. Celem jest utrzymanie motywacji i czujności na ewentualne nawroty, tak aby osiągnięta trzeźwość była trwała. Ośrodek służy także poradą rodzinom po terapii – udziela wskazówek, jak wspierać osobę, która wróciła do domu po odwyku i jak radzić sobie z ewentualnymi trudnościami.

To miejsce, w którym osoba “tonąca w uzależnieniu” może – przy wsparciu empatycznych specjalistów – odbić się od dna i zacząć na nowo cieszyć się trzeźwym życiem. Wielu pacjentów z Zielonej Góry i całej Polski skorzystało już z pomocy “Siedmiu Uczuć”, odzyskując zdrowie i nadzieję na przyszłość. Jeśli Ty lub ktoś z Twoich bliskich zmaga się z narkomanią, warto rozważyć kontakt z takim profesjonalnym ośrodkiem – wykwalifikowani terapeuci pomogą przejść przez trudny proces wychodzenia z nałogu, krok po kroku prowadząc ku wolności od destrukcyjnej substancji. Z pomocą specjalistów nawet najtrudniejsze uzależnienie można pokonać, a życie bez narkotyków – choć początkowo wydaje się nieosiągalne – z czasem staje się rzeczywistością.